Σ’ ένα καιρό, που ο μαζικός τουρισμός και η εργασία στα ξένα έχουν πάρει τις διαστάσεις μιας νέας μετανάστευσης των λαών, η διεθνής ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών έχει γίνει πιο απαραίτητη από ποτέ άλλοτε, για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί κατανόηση και ανεκτικότητα ανάμεσα στους λαούς. Και τούτο ισχύει ιδιαίτερα στον καλλιτεχνικό τομέα, στον τομέα ακριβώς που το Πρόγραμμα Καλλιτεχνικών Ανταλλαγών του Βερολίνου προσπαθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Φυσικά δεν γίνονται μόνο στη Γερμανία ή στο Βερολίνο εκδηλώσεις, που πληροφορούν για τις εξελίξεις που συμβαίνουν αλλού στον κοινωνιολογικό και καλλιτεχνικό χώρο. Μόνο που αυτές οι πληροφοριακές εκδηλώσεις για πολύ καιρό είχαν κέντρο του βάρους τους τη διάδοση παραδοσιακών μορφών καλλιτεχνικής δημιουργίας, ενώ η γνωριμία με τη σύγχρονη, μη καθιερωμένη πλευρά της τέχνης περιοριζόταν σε μεμονωμένες συναντήσεις του τύπου π.χ. των φεστιβάλ και των καλλιτεχνικών τουρνέ. Τέτοιες επαφές επιτρέπουν μια σύγκριση των επιτευμάτων το πολύ, όχι όμως κι ένα βαθύτερο προβληματισμό πάνω στις καλλιτεχνικές διαδικασίες ή στους ίδιους τους δημιουργούς τέχνης: αρκούνται δηλαδή με την απλή γνωριμία του καλλιτεχνικού προιόντος. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει , αν υπήρχε η δυνατότητα να συναντίωνται για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα καλλιτέχνες από όλα τα κέντρα σύγχρονης καλλιτεχνικής δραστηριότητας.

Ακριβώς αυτή τη μέθοδο εντατικής ανταλλαγής εμπειριών και ιδεών καλλιεργεί το Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα του Βερολίνου από το 1963 προσκαλώντας συγγραφείς, ζωγράφους, γλύπτες και συνθέτες να ζήσουν για ένα διάστημα και να εργαστούν στο Δυτικό Βερολίνο. Την πρόσκληση αυτή έχουν αποδεχτεί μέσα σε 7 χρόνια 200 περίπου καλλιτέχνες. Μερικοί μάλιστα από αυτούς έμειναν κα πέρα από το χρόνο που κάλυπτε η πρόσκληση.

Για ορισμένους από τους καλλιτέχνες της νεώτερης γενιάς στάθηκε το Βερολίνο η αρχή μιας παγκόσμιας καριέρας και χωρίς αμφιβολία σ’ αυτούς ανήκει και ο Αλέξης Ακριθάκης. Βέβαια το εξαιρετικό ταλέντο μαζί με το πάθος του για τη δουλειά του, θα τον ανέδειχναν και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Το Βερολίνο δεν διεκδικεί τις δάφνες για την επιτυχία του. Ίσως όμως να έχει βοηθήσει κι αυτό – με ιδέες που του έδινε αλλά και με τις αντιξοότητες του – στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του ύφους του. Πιστεύουμε πως αυτές οι σκέψεις είναι αρκετές για να δικαιολογήσουν την επιθυμία να εκτεθούν τα έργα ενός ζωγράφου, που έγιναν κάτω από πολύ διαφορετικές γεωγραφικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες, στην ίδια του την πατρίδα. Ας κρίνουν οι επισκέπτες αυτής της εκθέσης, αν και κατά πόσο αντικατοπτρίζεται σ’ αυτά τα έργα κάτι από την πατρίδα που διάλεξε για μια περίοδο ο Ακριθάκης για δική του.

Από τον κατάλογο της έκθεσης του Αλέξη Ακριθάκη στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα Οκτώβριος 1971