Ήθελα πάντα να γίνω ζωγράφος. Μα μέσα μου είχα την κακή αρρώστια του καλλιτέχνη.

Τα κολάζ εμφανίζονται για πρώτη φορά ως πρακτική του Αλέξη Ακριθάκη στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Κατά τη δεκαετία του ’70 χρησιμοποιεί φθαρμένα ξύλα και άλλα υλικά για να συναρμολογήσει βαλίτσες σε διάφορα μεγέθη και σχέδια, συχνά οργανώνοντάς τες σε συνθέσεις. Ύστερα από την περίοδο με τις βαλίτσες, τοποθετεί πάνω στα ξύλα ηλεκτρικά κυκλώματα, κομμάτια από καθρέπτες, πλαστικά λουλούδια και άλλα υλικά ή αντικείμενα προκείμενου να δημιουργήσει περίπλοκες και ιδιαίτερα εκφραστικές, επιτοίχιες κυρίως, κατασκευές. Οι χάρτινες συναρμογές πρωτοεμφανίζονται στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σειρές από θεατράκια και κουκλοθέατρα, ένα μικρό καρουζέλ για τα παιδιά του Βιετνάμ και άλλα. Το κολάζ θα τον απασχολήσει ως τεχνική σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του με χαρακτηριστικότερα ίσως τα Marlboro Collages (κολάζ με πακέτα τσιγάρων) και τα Cirk Collages, τα οποία παρουσιάστηκαν σε εκθέσεις με τους ομώνυμους τίτλους.