Χρήστος Ιωακειμίδης

Μια εκρηκτική ευθυμία ξεχύνεται από τις εικόνες του Αλέξη Ακριθάκη, ευθυμία κολλητική που μας καλεί να χαρούμε κι εμείς, να παίξουμε κι εμείς στο πολύβουο λιβάδι, να μπούμε στο πολύχρωμο Λούνα Παρκ που τα δυνατά του φώτα διαφέγγουν τα πάθη.

Ένας μικρόκοσμος σε ρέουσα κίνηση, σε αέναη δράση, μία μπαρόκ γιορτή καθημερινή, ξετυλίγεται μπρος μας, εδώ αυτό που πιάνει το μάτι μας έχει μετουσιωθεί στα μικρά και αρχέτυπα αντικείμενα και αφήνει να διαφανεί η εικόνα μιας άμεσης εμπειρίας του κόσμου – όπως μέσα στ’ όνειρο.

Ο εικονικός κόσμος του Ακριθάκη δεν είναι φυγή από την πολύπλοκη αυτή εμπειρία, απλώς ζητά να δώσει ανθρώπινη μορφή στη δομή της, αναλύοντάς την στα συνθετικά της στοιχεία. Άνθη και άνθρωποι, ποδήλατα ρόδες και σημαίες, η καρδιά κι ο ήλιος, είναι το σκηνικό μιας πραγματικότητας, που έχει μετουσιωθεί στη σφαίρα του παιχνιδιού. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι εικόνες του Ακριθάκη αντιστοιχούν ζωγραφικά στο όραμα της ευτυχίας του Herbert Marcuse.

Έχουμε εδώ την πολύ προσωπική μυθολογία ενός ονειροπόλου, που καθώς τον ξυπνάν τα ίδια πυροτεχνήματα, απορεί ολοένα για την υφή του κόσμου και καθρεφτίζει την απορία του αυτή στην αυτόματη σχεδόν ζωγραφική πράξη.

Κείμενο για τον κατάλογο της έκθεσης του Αλέξη Ακριθάκη στο Goethe Institut, Αθήνα, 1968